Góry Świętokrzyskie
Okolice
Miejscowość została założona kilkaset lat temu. Leżała przy trakcie wiodącym od klasztoru w Świętej Katarzynie, przez Bodzentyn do klasztoru w Wąchocku. W XVIII wieku założono tu szkołę leśną praktyczną, jako że lasu obfitowały we wspaniałe drzewostany. Ze względu na charakterystyczny mikroklimat, już wtedy zamierzano założyć rozległe arboretum i zwierzyniec. Czasy zaborów plany pokrzyżowały, ale na miejscu dawnej Szkoły Leśnej nadal można podziwiać wspaniały zaczątek parku.
Siekierno
Miejscowość została założona kilkaset lat temu. Leżała przy trakcie wiodącym od klasztoru w Świętej Katarzynie, przez Bodzentyn do klasztoru w Wąchocku. W XVIII wieku założono tu szkołę leśną praktyczną, jako że lasu obfitowały we wspaniałe drzewostany. Ze względu na charakterystyczny mikroklimat, już wtedy zamierzano założyć rozległe arboretum i zwierzyniec. Czasy zaborów plany pokrzyżowały, ale na miejscu dawnej Szkoły Leśnej nadal można podziwiać wspaniały zaczątek parku.
Zwiedzanie
Bodzentyn, położony na płaskim wzniesieniu, po raz pierwszy jest wspominany już w XIII wieku. Od XIV wieku był siedzibą biskupów krakowskich. Prawa do założenia miasta biskupowi Bodzęta nadał Kazimierz Wielki. Warto obejrzeć ruiny zamku biskupów, Kościół parafialny Wniebowzięcia NMP i św. Stanisława Biskupa, (gotycki z lat 1440–1452); Ołtarz z katedry na Wawelu z 1 poł. XVI w.; Tryptyk bodzentyński z 1508
Zabudowa miasteczka jest bardzo charakterystyczna. Gęsta sieć uliczek i wysoko ogrodzone podwórka i kamieniczki.
Bodzentyn
Bodzentyn, położony na płaskim wzniesieniu, po raz pierwszy jest wspominany już w XIII wieku. Od XIV wieku był siedzibą biskupów krakowskich. Prawa do założenia miasta biskupowi Bodzęta nadał Kazimierz Wielki. Warto obejrzeć ruiny zamku biskupów, Kościół parafialny Wniebowzięcia NMP i św. Stanisława Biskupa, (gotycki z lat 1440–1452); Ołtarz z katedry na Wawelu z 1 poł. XVI w.; Tryptyk bodzentyński z 1508
Zabudowa miasteczka jest bardzo charakterystyczna. Gęsta sieć uliczek i wysoko ogrodzone podwórka i kamieniczki.
Punkt wyjścia na Łysicę i Agatę - najwyższe szczyty Łysogór.
Podania mówią, że istniała tu kiedyś pogańska świątynia. Według tradycji w średniowieczu osiedlali się tu pustelnicy. W 1399 r. miał tu osiąść rycerz Wacławek, który ufundował kościółek św. Katarzyny. W XIV w. ziemia ta należała do biskupów krakowskich. Około 1478 r. biskup Jan Rzeszowski osadził przy kościele bernardynów. Początkowo przy kościółku istniał także oddzielny dom emerytów. W 1490 r. Maciej z Pyzdr, opat świętokrzyski nadał dom wraz z kościołem bernardynom. W 1817 r. bernardyni ustąpili miejsca bernardynkom, których klasztor w Drzewicy spłonął w pożarze.
Godne zobaczenia są następujące miejsca:
1. Zespół klasztorny bernardynek, założony w drugiej połowie XV w., początkowo jako klasztor bernardynów. Wielokrotnie przebudowywany i obecnie w zasadzie bezstylowy. Wyjątkiem jest otoczony krużgankami renesansowy wirydarz z 1633 r. W skład zespołu klasztornego wchodzi kościół pw. św. Katarzyny. W XIX w. wyposażenie świątyni uległo zniszczeniu na skutek pożaru. Z dawnego wyposażenia zachował się wyłącznie obraz Madonny z XVI w. Figurka św. Katarzyny jest prawdopodobnie kopią figury zaginionej w pożarze. Pierwotna figura według tradycji została tu sprowadzona z północnej Afryki.
2. Drewniana kapliczka św. Franciszka przy drodze na Łysicę. Obok kapliczki znajduje się źródło, uznawane przez wiernych za cudowne. Według tradycji woda z tego źródełka leczy choroby oczu.
3. Kaplica cmentarna nazywana kapliczką Żeromskiego. Wzniesiona na początku XIX w. Na tynku znajdują się wyryte w 1882 r. podpisy Stefana Żeromskiego oraz jego szkolnego kolegi Janka Stróżeckiego. Nieopodal kapliczki znajdują się dwie mogiły: z czasów powstania styczniowego oraz z 1943 r.
Święta Katarzyna
Punkt wyjścia na Łysicę i Agatę - najwyższe szczyty Łysogór.
Podania mówią, że istniała tu kiedyś pogańska świątynia. Według tradycji w średniowieczu osiedlali się tu pustelnicy. W 1399 r. miał tu osiąść rycerz Wacławek, który ufundował kościółek św. Katarzyny. W XIV w. ziemia ta należała do biskupów krakowskich. Około 1478 r. biskup Jan Rzeszowski osadził przy kościele bernardynów. Początkowo przy kościółku istniał także oddzielny dom emerytów. W 1490 r. Maciej z Pyzdr, opat świętokrzyski nadał dom wraz z kościołem bernardynom. W 1817 r. bernardyni ustąpili miejsca bernardynkom, których klasztor w Drzewicy spłonął w pożarze.
Godne zobaczenia są następujące miejsca:
1. Zespół klasztorny bernardynek, założony w drugiej połowie XV w., początkowo jako klasztor bernardynów. Wielokrotnie przebudowywany i obecnie w zasadzie bezstylowy. Wyjątkiem jest otoczony krużgankami renesansowy wirydarz z 1633 r. W skład zespołu klasztornego wchodzi kościół pw. św. Katarzyny. W XIX w. wyposażenie świątyni uległo zniszczeniu na skutek pożaru. Z dawnego wyposażenia zachował się wyłącznie obraz Madonny z XVI w. Figurka św. Katarzyny jest prawdopodobnie kopią figury zaginionej w pożarze. Pierwotna figura według tradycji została tu sprowadzona z północnej Afryki.
2. Drewniana kapliczka św. Franciszka przy drodze na Łysicę. Obok kapliczki znajduje się źródło, uznawane przez wiernych za cudowne. Według tradycji woda z tego źródełka leczy choroby oczu.
3. Kaplica cmentarna nazywana kapliczką Żeromskiego. Wzniesiona na początku XIX w. Na tynku znajdują się wyryte w 1882 r. podpisy Stefana Żeromskiego oraz jego szkolnego kolegi Janka Stróżeckiego. Nieopodal kapliczki znajdują się dwie mogiły: z czasów powstania styczniowego oraz z 1943 r.
Łysica – najwyższy szczyt Gór Świętokrzyskich o wysokości 614 m n.p.m. Należy do Korony Gór Polski, jest jej najniższym szczytem, a znajduje się w obszarze ochrony ścisłej Świętokrzyskiego Parku Narodowego.
Do niedawna, szczyt Łysicy miał podaną wysokość 612 m n.p.m., jednak dokładne pomiary w 2019 roku, za wyższy wskazały wschodni wierzchołek, nazywany Skałą Agaty lub Zamczyskiem, który wznosi się na wysokość 614 m n.p.m.Jest to skalna grań (wychodnia kwarcytów) o długości około pół kilometra. Na nieznacznie niższym wierzchołku zachodnim (612 m n.p.m.) znajduje się replika pamiątkowego krzyża z 1930 r. oraz nieliczne pozostałości wieży triangulacyjnej. Z tego miejsca roztacza się ograniczony widok w kierunku północnym – na Górę Miejską i Psarską. Wierzchołki oddalone są od siebie o około 700 m.
Od strony północnej i południowej szczyt otaczają gołoborza. Łysica jest całkowicie porośnięta lasem. W partiach szczytowych rośnie jodła, a poniżej las jodłowo-bukowy. Na stoku południowym, na wysokości ok. 590 m, położone jest niewielkie torfowisko. Na stoku północnym znajdują się liczne źródła strumieni. W partiach szczytowych gnieżdżą się orliki krzykliwe, krogulce i kobuzy.
Wejście na szczyt ze Świętej Katarzyny zajmuje około 1 godzinę spacerowym krokiem. Widoki ze szczytu są urokliwe, choć panorama nie jest tak rozległa jak z wierzchołka Łyśca (Św. Krzyża). W zamian mamy wokół przepiękny las jodłowy i bukowy. Dla osób z zacięciem turystycznym polecam trasę czerwonym szlakiem na Św. Krzyż, ale trzeba na to przeznaczyć cały dzień.
Łysica
Łysica – najwyższy szczyt Gór Świętokrzyskich o wysokości 614 m n.p.m. Należy do Korony Gór Polski, jest jej najniższym szczytem, a znajduje się w obszarze ochrony ścisłej Świętokrzyskiego Parku Narodowego.
Do niedawna, szczyt Łysicy miał podaną wysokość 612 m n.p.m., jednak dokładne pomiary w 2019 roku, za wyższy wskazały wschodni wierzchołek, nazywany Skałą Agaty lub Zamczyskiem, który wznosi się na wysokość 614 m n.p.m.Jest to skalna grań (wychodnia kwarcytów) o długości około pół kilometra. Na nieznacznie niższym wierzchołku zachodnim (612 m n.p.m.) znajduje się replika pamiątkowego krzyża z 1930 r. oraz nieliczne pozostałości wieży triangulacyjnej. Z tego miejsca roztacza się ograniczony widok w kierunku północnym – na Górę Miejską i Psarską. Wierzchołki oddalone są od siebie o około 700 m.
Od strony północnej i południowej szczyt otaczają gołoborza. Łysica jest całkowicie porośnięta lasem. W partiach szczytowych rośnie jodła, a poniżej las jodłowo-bukowy. Na stoku południowym, na wysokości ok. 590 m, położone jest niewielkie torfowisko. Na stoku północnym znajdują się liczne źródła strumieni. W partiach szczytowych gnieżdżą się orliki krzykliwe, krogulce i kobuzy.
Wejście na szczyt ze Świętej Katarzyny zajmuje około 1 godzinę spacerowym krokiem. Widoki ze szczytu są urokliwe, choć panorama nie jest tak rozległa jak z wierzchołka Łyśca (Św. Krzyża). W zamian mamy wokół przepiękny las jodłowy i bukowy. Dla osób z zacięciem turystycznym polecam trasę czerwonym szlakiem na Św. Krzyż, ale trzeba na to przeznaczyć cały dzień.
Łysa Góra ( albo dawniej Łysiec; Święty Krzyż) – szczyt o wysokości 594 m n.p.m. w Górach Świętokrzyskich, położony we wschodniej części pasma Łysogór w Nowej Słupi, objęty ochroną w ramach Świętokrzyskiego Parku Narodowego. Drugi szczyt (po Łysicy) pod względem wysokości w tych górach. Zbudowany z piaskowców kwarcytowych zwanych niezbyt precyzyjnie „kwarcytami” i łupków kambryjskich.
Na szczycie znajdują się:
skalne rumowisko, charakterystyczne dla Gór Świętokrzyskich, tzw. gołoborze,
ścisły rezerwat przyrody obejmujący las jodłowo-bukowy,
pozostałości wału kultowego przedchrześcijańskiego miejsca kultu Słowian,
klasztor Misjonarzy Oblatów M.N. oraz
muzeum parku narodowego (w jednym ze skrzydeł opactwa pobenedyktyńskiego)
Radiowo-Telewizyjne Centrum Nadawcze Święty Krzyż o wysokości 157 m.
Na szczyt można dostać się pieszo z Nowej Słupi, szlakiem rozpoczynającym się z parkingu przy rzeźbie Św. Emeryka lub z parkingu Św. Krzyż w Hucie Szklanej - stąd pieszo lub bryczką.
Na Gołoborzu zbudowano taras widokowy z rozległą panoramą w kierunku północnym.
Muzeum Parku Narodowego jest niezwykle ciekwae i dla dorosłych i dla dzieci..
Muzeum klasztorne warte obejrzenia - zejście do krypt "dla odważnych" - nie wszystkie katakumby i trumny są zamknięte.
Na pewno spędzi się tu kilka godzin, są restauracje i bary.
8 명의 현지인이 추천하는 곳
Święty Krzyż
Łysa Góra ( albo dawniej Łysiec; Święty Krzyż) – szczyt o wysokości 594 m n.p.m. w Górach Świętokrzyskich, położony we wschodniej części pasma Łysogór w Nowej Słupi, objęty ochroną w ramach Świętokrzyskiego Parku Narodowego. Drugi szczyt (po Łysicy) pod względem wysokości w tych górach. Zbudowany z piaskowców kwarcytowych zwanych niezbyt precyzyjnie „kwarcytami” i łupków kambryjskich.
Na szczycie znajdują się:
skalne rumowisko, charakterystyczne dla Gór Świętokrzyskich, tzw. gołoborze,
ścisły rezerwat przyrody obejmujący las jodłowo-bukowy,
pozostałości wału kultowego przedchrześcijańskiego miejsca kultu Słowian,
klasztor Misjonarzy Oblatów M.N. oraz
muzeum parku narodowego (w jednym ze skrzydeł opactwa pobenedyktyńskiego)
Radiowo-Telewizyjne Centrum Nadawcze Święty Krzyż o wysokości 157 m.
Na szczyt można dostać się pieszo z Nowej Słupi, szlakiem rozpoczynającym się z parkingu przy rzeźbie Św. Emeryka lub z parkingu Św. Krzyż w Hucie Szklanej - stąd pieszo lub bryczką.
Na Gołoborzu zbudowano taras widokowy z rozległą panoramą w kierunku północnym.
Muzeum Parku Narodowego jest niezwykle ciekwae i dla dorosłych i dla dzieci..
Muzeum klasztorne warte obejrzenia - zejście do krypt "dla odważnych" - nie wszystkie katakumby i trumny są zamknięte.
Na pewno spędzi się tu kilka godzin, są restauracje i bary.
Nowa Słupia znana jest od XIII wieku i stanowiła własność Benedyktyńskiego klasztoru na Łysej Górze. Rozwijała się jako miejsce odpoczynku pielgrzymów, dwa razy zatrzymał się w niej król Władysław Jagiełło.
Ale historia miejsca sięga znacznie wcześniejszych okresów. Okolice były prężnym ośrodkiem wytopu żelaza od I do III wieku. Surowiec wędrował na południe, gdzie przekuwano go na miecze i inne wyroby powszechnego użytku.
Obecnie jest to centrum corocznych historycznych rekonstrukcji wytopu w piecach zwanych dymarkami. Szczerze polecam.
Najważniejsze zabytki Nowej Słupi:
1. Kamienny pielgrzym (Emeryk) – figura klęczącego mężczyzny usytuowana nieopodal głównego wejścia do Świętokrzyskiego Parku Narodowego, przy drodze na Święty Krzyż. Według legendy to pełen pychy, pielgrzymujący ongiś na Święty Krzyż rycerz, który skamieniał po tym, gdy oświadczył, że bijące na szczycie klasztorne dzwony biją na jego cześć. Od tego czasu ma przesuwać się co rok o ziarenko piasku, a kiedy dotrze na szczyt nastąpi koniec świata.
2. Muzeum Starożytnego Hutnictwa Świętokrzyskiego im. Mieczysława Radwana – wybudowane w miejscu, w którym odkryto pozostałości dymarek pochodzących z okresu od I do III wieku. W muzeum, poza odkrytymi dymarkami, prezentowane są także wyroby żelazne wykonane z pochodzącego z nich surowca. Wyjaśniona jest również technologia wytopów.
3. Centrum Kulturowo-Archeologiczne – w którym znajdują się rekonstrukcje chat wiejskich, dymarek i fragment umocnień wykonanych na wzór Wału Hadriana. Centrum stanowi zaplecze dla festiwalu „Dymarki Świętokrzyskie”, który odbywa się w Nowej Słupi w jeden z weekendów sierpniowych
4. Kościół parafialny pw.Św. Wawrzyńca – wybudowany w 1678 r. w stylu późnorenesansowym; wyposażenie kościoła barokowe
Nowa Słupia
Nowa Słupia znana jest od XIII wieku i stanowiła własność Benedyktyńskiego klasztoru na Łysej Górze. Rozwijała się jako miejsce odpoczynku pielgrzymów, dwa razy zatrzymał się w niej król Władysław Jagiełło.
Ale historia miejsca sięga znacznie wcześniejszych okresów. Okolice były prężnym ośrodkiem wytopu żelaza od I do III wieku. Surowiec wędrował na południe, gdzie przekuwano go na miecze i inne wyroby powszechnego użytku.
Obecnie jest to centrum corocznych historycznych rekonstrukcji wytopu w piecach zwanych dymarkami. Szczerze polecam.
Najważniejsze zabytki Nowej Słupi:
1. Kamienny pielgrzym (Emeryk) – figura klęczącego mężczyzny usytuowana nieopodal głównego wejścia do Świętokrzyskiego Parku Narodowego, przy drodze na Święty Krzyż. Według legendy to pełen pychy, pielgrzymujący ongiś na Święty Krzyż rycerz, który skamieniał po tym, gdy oświadczył, że bijące na szczycie klasztorne dzwony biją na jego cześć. Od tego czasu ma przesuwać się co rok o ziarenko piasku, a kiedy dotrze na szczyt nastąpi koniec świata.
2. Muzeum Starożytnego Hutnictwa Świętokrzyskiego im. Mieczysława Radwana – wybudowane w miejscu, w którym odkryto pozostałości dymarek pochodzących z okresu od I do III wieku. W muzeum, poza odkrytymi dymarkami, prezentowane są także wyroby żelazne wykonane z pochodzącego z nich surowca. Wyjaśniona jest również technologia wytopów.
3. Centrum Kulturowo-Archeologiczne – w którym znajdują się rekonstrukcje chat wiejskich, dymarek i fragment umocnień wykonanych na wzór Wału Hadriana. Centrum stanowi zaplecze dla festiwalu „Dymarki Świętokrzyskie”, który odbywa się w Nowej Słupi w jeden z weekendów sierpniowych
4. Kościół parafialny pw.Św. Wawrzyńca – wybudowany w 1678 r. w stylu późnorenesansowym; wyposażenie kościoła barokowe
Trasy rowerowe
TRASA ROWEROWO- PIESZA
Przebieg: Święta Katarzyna - Nowa Słupia
Długość: 16 km
Oznakowanie: kolor zielony, po drodze rogacze i strzałki
Stopień trudności: trasa łatwa
Cena: 7 zł bilet normalny, 3,50 zł bilet ulgowy (wejście na teren Świętokrzyskiego Parku Narodowego - opłata jednorazowa przy bramie ŚPN w Nowej Słupi lub Świętej Katarzynie)
UWAGA: Szlak dla turystów pieszych i rowerowych. Nalezy zachować ostrożność.
Lokalizacja szlaku pokrywa się z przebiegiem funkcjonującej w ubiegłym wieku zagnańskiej kolejki wąskotorowej, która powstawała etapami od końca I, aż po schyłek II wojny światowej. Głównym zadaniem Kolejki świętokrzyskiej był transport drewna do tartaku w Zagnańsku. Z czasem kolejkę zaczęto wykorzystywać również do przewozu rud żelaza (m.in. pirytu) z kopalni „Staszic” w Rudkach oraz piasku do zasypywania wyrobisk kopalnianych. Ponadto na kolejce odbywały się przewozy pasażerskie oraz turystyczne.
Ścieżka ukazuje największe walory przyrodniczo-historyczne tej trasy. Niewątpliwą atrakcją ścieżki są:
1. nieczynny leśny kamieniołom wybudowany na potrzeby kolejki,
2. pozostałości po rampie ze stacją kolejki, bocznicą i mijanką, tzw. Duży Most o wysokości ponad 5m,
3. Słupski Weksel, gdzie budowniczy kolejki odkryli skarb z czasów powstania styczniowego,
4. okazałe wychodnie skalne,
5. cenne przyrodniczo ekosystemy lasu i łąki czy wypływające przy trasie źródełko.
Nowa Słupia
TRASA ROWEROWO- PIESZA
Przebieg: Święta Katarzyna - Nowa Słupia
Długość: 16 km
Oznakowanie: kolor zielony, po drodze rogacze i strzałki
Stopień trudności: trasa łatwa
Cena: 7 zł bilet normalny, 3,50 zł bilet ulgowy (wejście na teren Świętokrzyskiego Parku Narodowego - opłata jednorazowa przy bramie ŚPN w Nowej Słupi lub Świętej Katarzynie)
UWAGA: Szlak dla turystów pieszych i rowerowych. Nalezy zachować ostrożność.
Lokalizacja szlaku pokrywa się z przebiegiem funkcjonującej w ubiegłym wieku zagnańskiej kolejki wąskotorowej, która powstawała etapami od końca I, aż po schyłek II wojny światowej. Głównym zadaniem Kolejki świętokrzyskiej był transport drewna do tartaku w Zagnańsku. Z czasem kolejkę zaczęto wykorzystywać również do przewozu rud żelaza (m.in. pirytu) z kopalni „Staszic” w Rudkach oraz piasku do zasypywania wyrobisk kopalnianych. Ponadto na kolejce odbywały się przewozy pasażerskie oraz turystyczne.
Ścieżka ukazuje największe walory przyrodniczo-historyczne tej trasy. Niewątpliwą atrakcją ścieżki są:
1. nieczynny leśny kamieniołom wybudowany na potrzeby kolejki,
2. pozostałości po rampie ze stacją kolejki, bocznicą i mijanką, tzw. Duży Most o wysokości ponad 5m,
3. Słupski Weksel, gdzie budowniczy kolejki odkryli skarb z czasów powstania styczniowego,
4. okazałe wychodnie skalne,
5. cenne przyrodniczo ekosystemy lasu i łąki czy wypływające przy trasie źródełko.
TRASA ROWEROWA
Przebieg : SIEKIERNO - REZERWAT WYKUS - OBÓZ LANGIEWICZA - SIEKIERNO
Długość: 20 km
Stopień trudności: trasa łatwa/średnia
Trasa przebiega wzdłuż doliny rzeczki Lubianki z jej lewobrzeżnym, bezimiennym dopływem oraz przez położone na stokach wzniesienia Wykus (326 m n.p.m.) zróżnicowane i cechujące się znacznym stopniem naturalności lasy z udziałem sosny, jodły, dębu, grabu, brzozy, osiki i olszy.
Niezwykłym walorem trasy są lasy należące do wielkiego kompleksu Sieradowickiego Parku Krajobrazowego
Największym stopniem naturalności cechują się, posiadające charakter puszczański, drzewostany jodłowe i olchowe. Obszar rezerwatu porasta szereg zbiorowisk roślinności leśnej, pośród których na uwagą zasługują: buczyna karpacka, grąd, wyżynny bór jodłowy, bór mieszany, środkowopolski bór mieszany z jodłą i łęg olszowo-jesionowy.
Wykus słynie jednak przede wszystkim z wielu miejsc historycznych. Wielkie kompleksy lasów od dawna dawały schronienie patriotom walczącym o niepodległość naszego kraju. Tu znajdowali schronienie powstańcy styczniowi i działali partyzanci II wojny światowej. W tym miejscu przebywał mjr Jan Piwnik "Ponury", dowódca zgrupowań partyzanckich AK w latach II wojny światowej. Stacjonował on też na Kamieniu Michniowskim, ale z jego działalnością wiąże się przede wszystkim uroczysko Wykus. Na miejscu obozu postawiono w 1952 roku pomnik w formie kapliczki, na której uwidoczniono nazwiska i pseudonimy poległych partyzantów, a w lesie odnaleźć można liczne mogiły partyzanckie.
Niedaleko rezerwatu znajduję się "Obóz Langiewicza" - polana leśna, na której położony był obóz ćwiczebny powstańców 1863 r. Oprócz tablic informujących o walorach historycznych tego miejsca znajdziemy tu pomnikowy okaz sosny z przymocowaną tabliczką: "Obóz jenerała Mariana Langiewicza 1863". Nieopodal znajduje się również źródło zwane źródłem Langiewicza. Śmiało można z niego zaczerpnąć chłodnej i czystej wody.
Rezerwat Wykus
TRASA ROWEROWA
Przebieg : SIEKIERNO - REZERWAT WYKUS - OBÓZ LANGIEWICZA - SIEKIERNO
Długość: 20 km
Stopień trudności: trasa łatwa/średnia
Trasa przebiega wzdłuż doliny rzeczki Lubianki z jej lewobrzeżnym, bezimiennym dopływem oraz przez położone na stokach wzniesienia Wykus (326 m n.p.m.) zróżnicowane i cechujące się znacznym stopniem naturalności lasy z udziałem sosny, jodły, dębu, grabu, brzozy, osiki i olszy.
Niezwykłym walorem trasy są lasy należące do wielkiego kompleksu Sieradowickiego Parku Krajobrazowego
Największym stopniem naturalności cechują się, posiadające charakter puszczański, drzewostany jodłowe i olchowe. Obszar rezerwatu porasta szereg zbiorowisk roślinności leśnej, pośród których na uwagą zasługują: buczyna karpacka, grąd, wyżynny bór jodłowy, bór mieszany, środkowopolski bór mieszany z jodłą i łęg olszowo-jesionowy.
Wykus słynie jednak przede wszystkim z wielu miejsc historycznych. Wielkie kompleksy lasów od dawna dawały schronienie patriotom walczącym o niepodległość naszego kraju. Tu znajdowali schronienie powstańcy styczniowi i działali partyzanci II wojny światowej. W tym miejscu przebywał mjr Jan Piwnik "Ponury", dowódca zgrupowań partyzanckich AK w latach II wojny światowej. Stacjonował on też na Kamieniu Michniowskim, ale z jego działalnością wiąże się przede wszystkim uroczysko Wykus. Na miejscu obozu postawiono w 1952 roku pomnik w formie kapliczki, na której uwidoczniono nazwiska i pseudonimy poległych partyzantów, a w lesie odnaleźć można liczne mogiły partyzanckie.
Niedaleko rezerwatu znajduję się "Obóz Langiewicza" - polana leśna, na której położony był obóz ćwiczebny powstańców 1863 r. Oprócz tablic informujących o walorach historycznych tego miejsca znajdziemy tu pomnikowy okaz sosny z przymocowaną tabliczką: "Obóz jenerała Mariana Langiewicza 1863". Nieopodal znajduje się również źródło zwane źródłem Langiewicza. Śmiało można z niego zaczerpnąć chłodnej i czystej wody.